Budzę się rano...

Budzę się rano, jednak coś nie pozawala mi wstać. Nie jest to grypa ani żaden ostry kac, nie przygniata mnie ściana więc teoretycznie mogę się ruszać, a jednak leżę i patrzę w jeden punkt. Nic już na to nie poradzę dopadło mnie śmiertelne uzależnienie, będę tak patrzył i wdychał, dotykał i czuł po grób. Przepadło dawne życie przyszło nowe kolorowe pełne radości szczęścia i tęsknoty. Nigdy tak nie tęskniłem, nigdy nie byłem tak głodny i głodny, syty a zarazem nienasycony. Leżę i nie chce mi się ruszać bo po co skoro szczęście me przy mnie w piżamce podaje mi kawę i uśmiechem ozdabia mi czas, skoro mam ją obok i mieć już będę zawsze. Leżeć i wdychać Cię i czuć Cię sercem dłonią całym sobą, widzieć i widzeniem tym podziwiać każdy Twój gest każdy fragment Ciebie… spokoju mam tyle, że starczy dla wielu i te oczy… ach co za oczy… moje oczy choć w Twoim ciele. Zwariowałem, oszalałem, na szczęście diagnoza jest prosta to Miłość. Byśmy zawsze byli szczęśliwi, siebie głodni, pragnący, spojrzeń łaknący, dotykiem nienasyceni, byśmy zawsze byli dla siebie wsparciem nawet w drobnostkach, a nasza miłość niech będzie dla innych wzorem i pięknym punktem na mapie tego świata dla wszystkich z którymi styczność mieć będziemy. KOCHAM CIĘ!!!